PLAAT 002: Simple Minds – Live In The City Of Light

Onder de noemer Plaat Voor M’n Kop wekelijks op vrijdag de persoonlijke verhalen bij LP’s (en af en toe cd’s) die mijn leven gevormd hebben. De reeks trap ik af met mijn eerste live-LP: Live In The City Of Light, van Simple Minds.

Le Zenith in Parijs moet een van ’s werelds fijnste zalen zijn om een concert op te nemen, als je de lijst met bands ziet die juist voor die concertzaal kozen om succesvolle tournees voor de eeuwigheid vast te leggen. Prince, a-Ha, The Cure, Muse, Bon Jovi, Evanescence, Morrissey… Ook Simple Minds koos in de zomer van 1986 voor juist die zaal, al duurde het vele jaren voor ik die connectie maakte.

Gouden letters
Zoals velen leerde ik midden jaren tachtig Simple Minds kennen door de grote hits die ze scoorden. Alive And Kicking, Sanctify Yourself, All The Things She Said. Dat soort werk. Pas later heb ik hun – naar ik nu vind – veel interessantere beginjaren leren kennen. Live In The City Of Light was het eerste album dat ik van ze kocht en geldt sowieso als mijn eerste live-LP, een genre dat ik in iets minder legale vorm erg ben gaan waarderen in de jaren die volgden. In lokale kantoorboekhandel Pranger, in mijn woonplaats Monster, had men een kleine bak met LP’s staan. Op een dag begin 1987 verscheen daarin een prachtige matzwarte hoes met gouden letters. Live In The City Of Light dus, met alle liedjes die ik mooi vond én eerdere hits. Elke dag ging ik even kijken of ‘ie er nog stond, tot ik genoeg geld had gespaard om ‘m daadwerkelijk te kopen.

Stadionbreed geluid
De band had ik nimmer live gezien. Ik had begin 1987 überhaupt maar weinig live gezien, vanwege ‘pas 12 jaar oud’. Dus in mijn hoofd verzon ik hoe zo’n groot stadionconcert zou moeten zijn. Aan de binnenkant van de klaphoes staat een grote foto van een vol plein met een podium. In mijn hoofd werd dat de plek van het concert dat ik beluisterde als Live In The City Of Light zijn rondjes draaide op mijn platenspeler. Het plein vol mensen dat ook past bij de stadionbrede geluid van het album en de galmende versies van meezingers als Don’t You Forget About Me en Alive And Kicking. Simple Minds was voor mij in één klap de beste liveband ooit.

Krabbel
Bijna vijftien jaar later ben ik als muziekjournalist werkzaam, heb ik gek genoeg de band nog steeds niet live gezien en mag ik Simple Minds boegbeeld Jim Kerr interviewen. Hij krijgt met zijn band die dag een Edison voor het oeuvre overhandigd en doet vooraf enkele interviews. Normaliter ben ik terughoudend met het vragen om een handtekening van (of foto met) artiesten. Het is niet bijster professioneel, zo ben ik van mening. Ook al zijn de meeste journalisten ‘fan met een alibi’, volgens mij. Hoe dan ook, van Kerr wil ik toch wel graag een krabbel in juist de dubbel-LP die ooit mijn bovengemiddelde interesseerde in livemuziek heeft aangewakkerd. Dus schuif ik het album tegen het eind van het gesprek onder zijn neus. Kerr lacht om mijn overduidelijke gêne. Hij wil natúúrlijk een oude fan met een handtekening verblijden. Hij klapt de albumhoes open, ziet de foto en mijmert. “Would you look at that… Amazing isn’t it?” Hij heeft ook wel iets te mijmeren. De carrière van zijn band ligt zacht gezegd nogal op zijn gat in 2002. Dan zegt hij iets wat me van mijn stuk brengt. “And to think we did not want to use this picture at first. We did not record the album on that square.”

Verbaasde blik
Pardon? Kerr grinnikt. “Really!” Het plein blijkt in Zwitserland te liggen en ik blijk verre van de enige die zich nooit heeft gerealiseerd dat zo’n plein omringd door bergruggen Parijs helemaal niet kan zijn. Dit plaatje was gewoon van jongs af aan al in mijn hoofd gesleten als ‘de plek van de opnames’. “We hear this all the time”, aldus de zanger en ik kan niet goed inschatten of hij het zegt om mijn verbaasde blik van mijn gezicht te poetsen of omdat het echt zo is. “To Edgar, Thanks for listening”, krabbelt hij vervolgens in het wolkendek op de foto. Later die avond moet de band zich in de Heineken Music Hall vanwege de televisie-uitzending van de Edisons playbackend door hun grootste hits heen werken. Mijn eerste keer Simple Minds live is dus allesbehalve live. Het intro van Don’t You Forget About Me klinkt. Zo’n liedje dat écht iedereen kan meezingen. Op Jim Kerr na, die glorieus zijn ‘cue’ mist en de microfoon nog lullig naast hem heeft bungelen terwijl door de zaal al zijn stem en de welbekende meebrulopener ‘he, he, he, hey!’ klinkt. Op dat moment valt ‘de beste liveband ooit’ in een klap genadeloos van een vijftien jaar oud voetstuk.