Onder de noemer Plaat Voor M’n Kop wekelijks op vrijdag de persoonlijke verhalen bij LP’s (en af en toe cd’s) die mijn leven gevormd hebben of die diepe indruk op me maakten. Vandaag We Can’t Dance van Genesis.
Voor velen is de periode van Genesis met Phil Collins als leadzanger nu niet perse hun beste. Met dank aan een schoolwerkstuk in 1990 is dat echter het moment dat ik instap en het album waarmee ik echt als eerste kennis maak is We Can’t Dance uit 1991. Persoonlijk vind ik daarom deze cd (volgens mij is het niet uit op LP) er eentje om in te lijsten. Ook al bevat deze het vermaledijde Jesus He Knows Me als tweede track.
Lolligheden
Dat nummer was een enorme hit, maar leunde ook enorm op de clip als gimmick. Net als de titeltrack overigens, die lolligheden permitteerde Genesis zich destijds en dat heeft de erfenis weinig goeds gedaan. Op exact een kantelpunt waar veel albumluisteraars beslissen of ze wel of niet door luisteren zit dus dat nummer over tv-dominees. Zij die zich er doorheen weten te worstelen worden beloond, want direct daarna komt een van de sterkste Genesis tracks uit de volledige Collins-periode; Driving The Last Spike. De ruim 10 minuten durende track is gebaseerd op de verhalen van de Britse mannen die in de 19e eeuw de Britse spoorwegen aanlegden.
Ruik het zweet
Collins zingt het nummer met een emotie alsof hij het zelf heeft meegemaakt. Vanuit de ik-persoon wordt het verhaal bezongen van een man die huis, haard, vrouw en kinderen verlaat om bij de aanleg van het spoor in het levensonderhoud van zijn familie te voorzien. Met alle ontberingen die daar bij horen als instortende tunnels, koude eenzame nachten en het gevoel van nooit meer thuis komen. Onderwijl zit de track muzikaal uiterst knap in elkaar en door de tempowisselingen en krachtige gitaar- en toetsenpartijen wordt dat verhaal met vaart en schwung verteld. Je ruikt daardoor bijna het zweet, je hoort in je hoofd het ritme van de tikkende hamers die met nagels de treinrails bevestigen. Een tijdloze track die na bijna een kwart eeuw enorme indruk blijft maken. Voor mij was dat het startpunt terug de tijd in en werd het oeuvre van Genesis in chronologisch omgekeerde volgorde verkend.
