Onder de noemer Plaat Voor M’n Kop wekelijks op vrijdag de persoonlijke verhalen bij LP’s (en af en toe cd’s) die mijn leven gevormd hebben. Vandaag een cd, Deserter’s Songs van Mercury Rev.
Februari 1999. Ik sta in De Melkweg om een band te recenseren waar ik vaag wel iets van gehoord heb, maar die niet heel helder op mijn netvlies staat. Mercury Rev heet het combo. Een collega kan niet en ik word gebeld of ik die avond zin heb. Welja. Ik heb toch niets te doen.
Je hebt van die bands die je overrompelen en waar je halsoverkop hartstochtelijk verliefd op wordt. Dat gebeurde mij die achtste februari 1999. De drummer tikt af, de gitaarmuur wordt opgetrokken en stort zich als een hemelse tsunami zo over de bezoekers. Magie, tintels, rondfladderende elfjes dansend door gloeiend hete vuurvonken, gierende feedback, de onvaste maar oh zo betoverende stem van frontman Jonathan Donahue…. Mijn lichaam staat aan de grond genageld, mijn geest wordt – hoewel broodnuchter – meegenomen naar een plek hier ver vandaan. Zelden zo’n intens optreden ervaren.
Zeventig minuten later stort ik weer neer en ben ik sprakeloos. De volgende dag direct hun album Deserter’s Songs gekocht en dat blijkt, ondanks dat het uit goeddeels dezelfde liedjes bestaat, een volledig ander beestje dan het optreden. De psychedelica hoor je er nog wel in terug, maar het is meer verfijnd dan tijdens de bombastische show. Een track weet ik me een dag later nog heel helder te herinneren.
She’s a goddess on a highway, a goddess in a car…
Die track komt ergens halverwege het album ook nog eens langs en blijkt ook al een single te zijn. Het is ook een aanstekelijk deuntje.
Goddess going faster than she’s ever gone before
And I know, it ain’t gonna last…
Goddess On A Hiway dus. In mijn hoofd zie ik er een goddelijke vrouw bij, in een auto, die met gierende vaart haar einde tegemoet rijdt. Mooi, maar tragisch.
Een paar jaar later spreek ik Jason Russo van de band Hopewell. Hij was lange tijd toetenist bij Mercury Rev voordat hij zijn eigen band definitief prioriteit gaf. Ik vertel hem dat het genoemde optreden, waar hij de toetsenpartijen verzorgde, mij zo had overdonderd en het gesprek komt op Goddess On A Hiway. “Je weet dat Jonathan dat geschreven heeft toen hij een auto zag langsrijden met een Golden Retriever die met zijn kop uit het raam aan het genieten was, nietwaar?” Ik ben even stil. Russo grinnikt. Die vrouw, die voorbij stuivende godin. Een hond? Ach ja… Natuurlijk! Waarom ook niet?
[Deze tekst was eerder een inzending in een Dierenliedjes-battle op het Ondergewaardeerde Liedjes-blog]
