Onder de noemer Plaat Voor M’n Kop wekelijks op vrijdag de persoonlijke verhalen bij LP’s (en af en toe cd’s) die mijn leven gevormd hebben. Deze week Blue Lines van Massive Attack.
Het is anno 2014 amper voor te stellen dat je niet direct over alle informatie beschikt met betrekking tot de stand van zaken in de wereld. In 1990/1991 bestond het internet nog niet en waren krant en radio- en televisienieuws je blik op de wereld. Vanwege die mindere beschikbaarheid van alles, staan de massale mediamomenten me goed bij.
Zo ook de start van de Golfoorlog en eigenlijk vooral de start van Operation Desert Storm in januari 1991. Ik zat op de HAVO en tijdens een les biologie had de leraar de radio aangezet om het nieuws te horen. Het was nog donker buiten en Nederland was ineens in een oorlog verwikkeld. Voor een puber voor wie ‘oorlog’ vooral iets uit geschiedenisboekjes was, is dat moment behoorlijk beangstigend. Vooral omdat het mijn klasgenoten tegelijkertijd ogenschijnlijk koud liet.
Nu was die oorlog natuurlijk alweer snel een ‘ver van mijn bed show’, maar het had ook zijn impact op een liedje wat ik helemaal te gek vond: Unfinished Sympathy. Dat kwam rond die tijd uit en was volgens het hoesje van de single van een band genaamd Massive. Bij mijn platenwinkel kocht ik de single en ik kreeg er een doosje lucifers bij met het logo van de band en ook daar weer op de naam Massive.
Later lag het album in de winkels en dat was ineens van Massive Attack. Ik snapte daar niks van, maar las later in muziekblad OOR dat de band onder druk van de oorlog de naam veranderd had. Dat vond ik stom. Nog steeds trouwens, zeker nu ik de politieke statements die de band in de loop van hun carrière plaatste veel beter kan plaatsen.
Dat debuutalbum Blue Lines greep me echter onmiddellijk, met zijn vreemde mix van hiphop, soul, dub, dance en vele andere stromingen en het paste perfect bij een wereld die ineens niet zo veilig meer was als in de jaren voor 1990. De term triphop bestond nog niet, maar dit album legt er de fundering voor. In de jaren ’90 was ik dol op dat mysterieuze genre dat op Blue Lines zijn oorsprong heeft. De donkere wolken die vanuit de speakers de huiskamer in dwarrelen klinken anno 2014 nog geenszins gedateerd, al zal het concert komende week in Utrecht ongetwijfeld vooral voor een flinke portie nostalgie gaan zorgen.
