Onder de noemer Plaat Voor M’n Kop wekelijks op vrijdag de persoonlijke verhalen bij LP’s (en af en toe cd’s) die mijn leven gevormd hebben. Deze week No Code van Pearl Jam.
Begin deze week stond Pearl Jam voor twee shows in de Ziggo Dome. Er was een tijd dat ik een enorme fan van Pearl Jam was en ik het de beste band ter wereld vond. Anno 2014 kan ik me daar helemaal niks meer bij voorstellen. Een rare gewaarwording, daar vrijwel alle andere artiesten die ik in mijn jonge jaren hoog had zitten altijd een warm plekje in mijn hart hebben gehouden. Maar misschien heb ik stiekem altijd wel geweten dat deze band niet voor eeuwig was.
Beperkt budget
In de jaren negentig was ik zo’n type fan die ook regelmatig concerten buiten Nederland bezocht. Student, veel vrije tijd, geen andere prioriteiten én relatief betaalbare concertkaarten in die tijd maakten dat relatief makkelijk met beperkt budget. Dat maakte dat ik eind oktober 1996 in Cork, Ierland beland was. Pearl Jam zou daar de openingsshow geven van hun Europese tournee ter promotie van het album No Code. Tenminste, dat leek zo te zijn. Op het bij de Ten Club (de internationale Pearl Jam-fanclub) bestelde kaartje stond ‘Millstreet Arena, Cork’. Op de plattegrond van Cork was die hele Millstreet nergens te vinden.
Bizarre reden
Navraag bij de plaatselijke VVV bood uitkomst. Millstreet was geen straat. Het bleek een piepklein plaatsje te zijn van nog geen 1500 inwoners, op zo’n uur rijden van de stad Cork. Om bizarre reden is daar ooit de Green Glens Arena neergezet, een plek voor dressuurwedstrijden, maar ook een plek waar evenementen tot 8000 bezoekers in gehuisvest kunnen worden. Het Eurovisie Songfestival bijvoorbeeld, maar in 1996 mag ook Pearl Jam er staan.
Vervelen
Millstreet blijkt een plek die zelfs Ieren te ver reizen vinden en zodoende is het er op 24 oktober 1996 de hele dag uitgestorven als Pearl Jam er speelt. Pas ’s avonds zwelt het aan. Overdag zie je alleen her en der een verdwaalde internationale fan in het dorp en dat is het. Dan maar wachten voor de deur van de concertzaal en wie komt daar na enige tijd ook aanlopen? Pearl Jam-frontman Eddie Vedder. Die blijkt zich ook stierlijk te vervelen in het dorpje waar echt niets te doen is en zit om een praatje verlegen. Zodoende voegt hij zich bij het kleine groepje fans voor de deur om met hen de tijd te doden met wat ‘small talk’ over de reis die ieder heeft gedaan, over wie waar vandaan komt en wat ze doen met hun leven, over het nieuwe album No Code. Een bijzondere situatie die aanvoelt als een samenkomst met een vriend die je al een jaar of wat niet hebt gezien.
Tastbare herinnering
Pas als het begint te regenen maakt hij aanstalten (maar geen haast) om weer eens naar binnen te gaan. Iedereen krijgt een handtekening – de mijne op de een dag eerder in Cork aangeschafte Who You Are 7″ single – en een knuffel en weg is hij. De show zelf is niet heel bijzonder en staat me amper meer bij. Wel bijzonder is dat na afloop de tourmanager met allerlei memorabilia vanaf het podium aan komt hollen. Vedder blijkt vanuit de coulissen de mensen te hebben aangewezen met wie hij ’s middags heeft zitten praten en voor die groep zijn er plectrums, een gebruikt drumvel en drumsticks van nieuwe trommelaar Jack Irons en setlists. Ik krijg het drumvel en een setlist. Die laatste overleeft de regen buiten de zaal niet, maar het drumvel zweeft nog steeds ergens in m’n garage rond als tastbare herinnering aan een wat vreemde, maar mooie dag.
Radiospecial
In die periode zendt Kink FM vanwege de release van No Code en in de aanloop naar het concert op 6 november 1996 in de RAI een Pearl Jam special uit, gepresenteerd door Johan Vosmeyer. In de Hilversumse studio worden zeldzame opnames en bootlegs gedraaid en presenteert een vijftal fans mee, waar onder ik. Vosmeyer heeft niet zo’n hoge pet op van Pearl Jam en prefereert andere Seattle-bands als Alice In Chains en Soundgarden. Dat laat hij meerdere malen duidelijk blijken in de vier uur durende uitzending. Aan het eind vraagt hij alle aanwezigen hoe zij denken dat ze tien jaar later over Pearl Jam zullen denken. Zonder er bij na te denken floept slechts de term jeugdsentiment mijn mond uit. Zou het een ‘self-fulfilling prophecy’ zijn geweest?
