Interviewen. Dat is mijn vak. Veilig en afgebakend vragen op mensen afvuren. Weinig ‘risico’s van het vak’, op af en toe een stroef lopend gesprek na. Maar stroeve gesprekken heb je in het gewone leven ook, dus dat is amper een risico te noemen. Soms kom je echter in een werksetting ongemerkt in een oncomfortabele situatie terecht. Zo een die ongemerkt toeslaat en waarvan je denkt ‘wat er in hemelsnaam zojuist gebeurd?’
Voor mij als houten Klaas was vandaag zo’n situatie. Voorafgaand aan het uitgebreide gesprek dat ik met beide voormalig TROS-diskjockeys had, was er in Van Dyck Bar bij het Leidseplein in Amsterdam een fotosessie. Fotograaf Nico Kroon had bedacht dat de twee in die nachtclub achter de draaitafel plaats zouden nemen. Dat leverde leuke plaatjes op, maar de dansvloer was op die eerste foto’s akelig leeg.
Zodoende werden de spaarzame aanwezigen als figuranten de dansvloer op geveegd. Terwijl de op volle toeren draaiende rookmachines meer schade aanrichtten dan een week lang onveilig asbest verwijderen en de muziek door de ruimte beukte, moesten mijn voetjes van de vloer en handjes in de lucht. Iets wat mijn lichaam nog nooit uit zichzelf gedaan heeft. Muziek luisteren doe ik met de ogen dicht, met knikkend hoofd en hooguit een meestampend voetje. Zo beleef ik muziek het best. Het verwarmt van binnen en geeft energie, ook al komt dat er van buiten ogenschijnlijk niet uit. Nu moest ik wel. Met stramme heupen en gemankeerd ritmegevoel. Alles voor de foto. Het is maar goed dat TrosKompas een miniblaadje is. Het ongemak van die lange achterin zal dan hopelijk niet van de foto afstralen.
Het uiteindelijke artikel lees je hier.
