In de zomer van 2000 was Heather Nova op pad door Europa om haar toenmalige live-album Wonderlust te promoten. Destijds werkte ik onder meer voor muziekmagazine MUSIC minded en daarvoor moest ik een interview met haar doen. De opdracht was om er een kort verhaal van te maken, daar Heather Nova op dat moment eigenlijk alweer een beetje oud nieuws was. Desalniettemin was haar platenmaatschappij PIAS heel druk aan het promoten. Zo druk zelfs, dat ze een bombolle persdag voor de artiest hadden georganiseerd. Heather Nova was een jetlag was ingevlogen, deed ’s morgens om 9 uur haar eerste interview had en heeft non-stop zitten babbelen tot ik als allerlaatste om half 7 ’s avonds aanschoof in haar hotelkamer.
“Vind je het heel erg als ik even ga liggen?”, vraagt ze nadat ze mij het slapste handje geeft dat ik ooit heb geschud. De toch al fragiele zangeres oogt alsof ze pardoes in tweeën kan breken als ze zich languit op de bank vleit. “Tuurlijk niet, ga je gang!”
Het wordt een moeizaam gesprek. Niet uit onwil van beider kanten, wel vanwege het feit dat ze haar ogen na een dag sufgeluld te zijn amper meer open kan houden. Ik heb van de PIAS-medewerker drie kwartier gekregen voor het gesprek, maar merk al na enkele minuten dat ik daar niemand een plezier mee doe. Met in mijn achterhoofd de gedachte dat ik er sowieso maar een kort stukje van hoef te te maken, vraag ik na een kwartiertje of het misschien niet beter is als ik haar gewoon maar lekker laat slapen. Ineens is ze bij de les en komt er zowaar en lach van oor tot oor op haar gezicht. “Really!? Oh, THANK YOU!! Thank you so much! Please don’t tell my label…” Nova verruilt de bank voor het bed als ik de kamer uitloop. Het is in mijn herinnering de enige keer dat ik bij het verlaten van een interviewkamer een ‘do not distrurb’-hangertje aan de deurpost heb gehangen.
Bovenstaand verhaal leverde toch nog een aardig artikeltje op, waarin ik die vermoeidheid maar heb gelaten voor wat het was. Klik op onderstaande afbeelding voor een leesbare versie.
