“Jullie hadden niet gedacht dat dit een rockshow zou worden, nietwaar?” Darren Hart grijnst ergens halverwege het funky Angels Walk Below. De als Harts opererende Australiër gooit zichzelf op zijn knieën en heeft zijn gitaar in de aanslag. De felle solo die volgt doet het publiek in de theaterzaal van De Melkweg een stapje terug deinzen. “Nou, dat wordt het dus wel!”
Het bezoek van Harts, zijn eerste stappen op Europese bodem, is momenteel niet te missen. Met optredens in een keur aan radioprogramma’s op de publieke omroep, een gratis optreden in De Melkweg op dinsdagavond (zijn eerste op het Europese vasteland) en een showcase in Merleyn in Nijmegen op donderdag heeft hij zichzelf warm gespeeld om komende zondag de afsluitende Pinkpop-dag te openen. Vanuit Nederland maakt hij de komende tijd nog een rondje door Europa, maar het is dat specifieke Limburgse festival dat maakt dat hij hier daadwerkelijk is. “Iemand van de programmacommissie heeft me begin dit jaar zien optreden op South By Southwest in Austin. Ze waren kennelijk enthousiast, want vervolgens kreeg ik een uitnodiging om naar Nederland te komen”, zo vertelt de artiest voorafgaand aan de Melkweg-show. “Zo snel kan het gaan.”
Waarna je er zelf een rondje Europa aan vast hebt geplakt?
“Ik ben een onafhankelijke artiest, die zijn eigen carrière moet bekostigen. Zo werk ik al jaren en dan leer je vanzelf heel creatief te worden met de middelen die je hebt. Het zou zonde zijn als ik hier helemaal heen zou komen voor alleen één festivaloptreden. Als een kans als deze zich voordoet, moet je die dus aangrijpen om er het maximale uit te halen.”
Je bent hier nu in feite om je debuutalbums Daydreamer uit 2014 te promoten, al is voor dit rondje Europa ook net de EP Breaktrough uitgebracht. Dat album is dus al enige tijd uit, voelt het als ‘helemaal opnieuw beginnen’?
“Zeker, het voelt alsof ik terug in de tijd ben gereisd. In Australië was Lovers In Bloom een hitje begin 2014, nu pas is het in Nederland op de radio. Het is alsof ik volledig opnieuw begin. Thuis ben ik inmiddels een redelijk bekende naam. Nog geen ‘household name’, maar ik heb wel een bepaalde vaste aanhang weten te vergaren. Daar wil ik de komende tijd een volgende stap gaan maken. Maar hier in Europa heb ik nog geen enkele stap gemaakt. In mijn hoofd ben ik muzikaal ook veel verder dan mijn debuut. Het volgende album is ook al zo goed als klaar en komt later dit jaar in Australië uit. Op termijn hoop ik dat alles wereldwijd wat meer naar elkaar toe zal groeien.”
De liefhebbers zullen je werk toch wel weten te vinden. De wereld is door het internet heel klein geworden.
“Dat dacht ik ook, maar als je als artiest wereldwijd door wil breken is het toch groter dan gedacht. Mijn belangrijkste doelen zijn nu Amerika en Groot Brittannië. Daarvandaan is de rest van de wereld bereiken het meest efficiënt.”
Andere Australische of Nieuw Zeelandse artiesten die ik sprak, zeggen stuk voor stuk het ver weg van de rest van de wereld musiceren als voordeel heeft dat je jezelf veel meer op een eigen manier kan ontwikkelen. Voel jij dat ook?
“Tot op zekere hoogte wel, maar muzikaal zijn de invloeden die je meekrijgt wel heel erg op de Britse en Amerikaanse leest geschroeid. De laatste jaren is met name de EDM heel groot geworden in onze contreien. Dat zal in de rest van de wereld net zo zijn, maar wat mij de laatste jaren is opgevallen is dat er een hele generatie is ontstaan die geen idee meer heeft wat echte instrumenten zijn omdat dance zo oververtegenwoordigd is. Ik weet niet goed of dit een typisch Australisch iets is, maar die zien mij met een gitaar het podium opkomen en denken ‘wat is dat?’. Dát vind ik heel kwalijk. Wat betreft het ‘op eigen manier ontwikkelen’ hoop dat ik jonge mensen kan beïnvloeden om zelf eens een echt instrument op te pakken en te laten merken dat creativiteit niet alleen uit een computer komt.”
Tijdens de live-optredens in De Melkweg en Merleyn komt desalniettemin een groot deel van de muziek uit een kastje. Harts is een jongen die in een ver verleden als ‘muzikaal wonderkind’ de boeken in was gegaan, maar de wereld lijkt anno 2016 niet echt meer open te staan voor een grootschalige waardering van dergelijke multitalenten. Al zijn werk heeft hij gemaakt door in zijn slaapkamer zelf alle instrumenten te bespelen. Het podium betrad hij vervolgens als ‘one man band’, waarbij hij zijn gitaar ook voor de bas inzette, de drums uit de op het podium opgestelde apparatuur kwamen en tegelijkertijd toetsen en samples werden bediend. Momenteel is hij voor het eerst op structurele basis met een drummer aan het optreden. “Ik moet wel, ik wil op een festival ook de achterste rijen bereiken, dat lukt me niet met allen mijn keyboard als extra instrument”, zo zegt Harts daar over. Hij heeft gelijk, met drummer maakt in combinatie met Harts’ gierende gitaar dat het optreden tussen meedogenloos funky en garagerock-regionen laveert. Dat maakt een track als het hitje Lovers In Bloom een stuk steviger dan op het album en een pakkend nummer als Tide een stuk meer avontuurlijk. Uitsmijter in de sets hier in Nederland is een uitvoering van Jimi Hendrix’ Purple Haze, compleet met achter het hoofd bespeelde gitaar.
Jimi Hendrix is voor velen een referentiepunt als ze je zouden moeten omschrijven. Prince is een ander waarmee je vergeleken wordt. Je roept het over jezelf af met zo’n cover natuurlijk, maar vind je vergelijkingen als deze vervelend? Ik kan me voorstellen dat je graag op eigen merites beoordeeld wordt.
“In het begin vond ik het inderdaad wel vervelend. Maar iemand zei me dat genoemde artiesten muzikaal eigenlijk zo divers zij, dat het vooral betekent dat ik als artiest gewoon niet vast te pinnen ben. Dat is dus eigenlijk wel een compliment. Daarnaast, het zijn ook niet de minsten met wie ik word vergeleken en als ze één overeenkomst hebben is dat ze altijd hun muzikale hart hebben gevolgd en niet de trends. Zo zijn het authentieke artiesten geworden en ik probeer dus zelf ook zo veel mogelijk mijn carrière op die manier in te vullen. Alkan ik nog zeker niet in hun schoenen staan.”
Het zijn zelfs grote schoenen om te vullen! Zeker nu vraagt iedereen je naar Prince en daar ontkom ik ook niet aan.
“Vind ik ook niet erg hoor, kom maar op.”
Jij trok met je muziek en de manier waarop je die maakt zijn aandacht en hij vloog je vervolgens naar Paisley Park om samen met hem te spelen, hoe gaat zoiets in zijn werk?
“Ik ben eerst benaderd door een medewerker, met de mededeling dat Prince mij wilde spreken. Aanvankelijk dacht ik dat het een grapje was, maar op een gegeven moment ging de telefoon en was hij het echt zelf. Bizarre gewaarwording voor een jongen die tot dan toe alleen nog maar in zijn slaapkamer zijn muziek in elkaar heeft zitten knutselen. Hij wilde dat ik ervoer hoe het is om samen met andere muzikanten te spelen. Dat is dus wat we vooral gedaan hebben tijdens lange jamsessies. Hij heeft me verder veel lessen geleerd over het muzikant zijn en je hoofd boven water houden in deze lastige wereld. Juist omdat ik alles zelf inspeel, zei hij zijn jongere zelf in mij te herkennen. Wat we precies hebben besproken, hou ik echter liever voor mezelf. Voor nu in ieder geval.”
Hoe hoorde je van zijn overlijden?
“Ik sliep toen dat nieuws de wereld over ging, maar toen ik wakker werd stond mijn telefoon vol berichten van vrienden en kennissen én van vragen van redacties van Australische media. Of ik bij hen mijn verhaal wilde komen doen. Ik was in shock, dus heb alles afgehouden. Ben zelfs nog steeds in shock. Ik merk dat ik nog steeds in de tegenwoordige tijd over hem praat, alsof hij er nog is. Om van alle gedoe af te zijn, heb ik twee respectabele media uitgezocht om daarin uitgebreid mijn verhaal te doen en daarmee is het voor mij klaar. Ik wil niet de indruk wekken dat ik zijn dood aangrijp om er met mijn eigen carrière beter van te worden. Een van de laatste dingen die hij tegen me heeft gezegd, is dat muziek nu in goede handen is. Dat vind ik terugkijkend best creepy.”
Prince was een enorme voorvechter van het behoud van rechten door artiesten. Is dat de reden dat jij alles zelf doet?
“We hebben het aar zeker over gehad, maar dat is niet perse de reden. Ik heb een paar jaar terug korte tijd zaken gedaan met Universal Music en zelfs een EP bij hen uitgebracht, genaamd Offtime. Maar de samenwerking liep door wederzijds niet matchende verwachtingen stroef. Zij drongen aan op het werk met bekende producers, eventuele schrijfsessies met andere artiesten, dachten in singles et cetera. Ik was koppig en wilde alleen maar werken op de manier zoals ik gewend was. Dus zelf alles opnemen en produceren, zelf bepalen hoe lang nummers werden, noem maar op. Die EP was geen succes en de samenwerking is niet voortgezet. Nu wil ik niet zeggen dat alles zelf doen voor iedereen de juiste manier is. En ik wil ook zeker niet insinueren dat Universal hier de slechterik in het verhaal is. Zij hebben een manier van werken die voor hen al jaren goed werkt, ik heb een manier die voor mij werkt. Dat moet je niet geforceerd samen houden als het over en weer niet goed voelt.”
Wat is het grote voordeel van alles zelf doen?
“Met name dat iets exact zo wordt als het in je hoofd zit. Je kan aan iemand uitleggen hoe iets moet klinken, maar je weet zelf heel goed wat je wil bereiken. Ook live, ik heb door in mijn eentje op te treden de totale controle over hoe het klinkt en de liedjes komen er uit exact zoals ik vind dat ze op dat moment moeten klinken. Maar goed, ik weet door die jamsessies met Prince en zijn band nu ook wat een verrijking het kan zijn als je van elkaar voedt als muzikanten en op elkaar reageert. Nu ben ik op pad met een drummer en dat heeft ook wel budgettechnische redenen. Ik kan me een tourtje door Europa met volledige band gewoonweg niet veroorloven. Maar ik wil in de toekomst zeker meer met andere artiesten om me heen het podium op, dus daar moet ik nog en financieringsmodus voor gaan vinden.Dat is meteen het grote nadeel van alles zelf doen. Je komt op een punt dat je eigenlijk gewoon een financieel krachtige partij nodig hebt om een volgende stap te maken. Dat is traditioneel war de grote labels hun werk doen. Dus die hebben op dat vlak zeker meerwaarde. Als je er voor kiest het anders te doen, moet je creatief zijn.”
De EP Breaktrough is net uit, je gaf aan dat later dit jaar in Australië een volledig nieuw album uitkomt. Wat is de progressie die je als artiest hebt gemaakt die we daarop gaan horen?
“Het is muzikaal meer divers…”
Nóg diverser? Je schiet nu ook al muzikaal alle kanten op.
“Maar het is nog wel één geheel, dat is wat ik wil bereiken. Ook op mijn nieuwe album. Ik wil zo veel mogelijk uithoeken van het muzikale spectrum kunnen opzoeken en nog steeds onmiskenbaar als Harts klinken. Dat was één van de dingen waar ik met mijn toenmalige label geen overeenstemming over kon vinden. Ze wilden dat ik een vaste richting moest aanhouden, zodat mensen die een album kochten niet voor verrassingen zouden komen te staan. Ik wil mensen juist dat avontuur laten beleven. Alle klassieke albums, of tenminste albums die universeel als ‘klassieker’ worden bestempeld, hebben als overeenkomst dat artiesten erop niet veilig binnen de lijntjes kleurden toen ze het maakten. Ze volgden hun creatieve pad. Dat wil ik ook blijven doen. Ik ben er nog lang niet en ik heb nog heel veel werk te verrichten, maar uiteindelijk hoop ik dat ik een dusdanig oeuvre op kan bouwen dat mensen over een jaar of twintig zullen zeggen dat een op dat moment opkomende artiest die niet in één hokje te duwen is als Harts klinkt. Is me dat gelukt, ben ik meer dan tevreden.”
[Dit interview is oorspronkelijk gepubliceerd op WrittenInMusic.com]
