Begin november 2005 is Oasis in Nederland ter promotie van hun album Don’t Believe The Truth. Eerst een show in de HMH. Een dag later hebben ze nog een ‘moetje’ op het programma staan, een tv-optreden bij talkshow Jensen. Zittend op een tribune vol met fans, ben ik getuige van een potsierlijke vertoning.
Klapvee
De talkshow van Robert Jensen is in 2005 een redelijk populair ‘late night’ programma bij RTL. Als een van de weinige plekken waar muziek nog de ruimte krijgt op televisie, zetten platenmaatschappijen hun acts daar graag neer. Het publiek dat die 3e november in de studio plaatsneemt verwacht een volledige aflevering bij te wonen. Dat blijkt bij binnenkomst niet zo te zijn. We zijn er alleen als klapvee voor Oasis, een segment dat later in een uitzending geplakt zal worden. Robert Jensen zelf is niet eens aanwezig, alleen diens sidekick Jan Paparazzi staat verdekt opgesteld in de coulissen.
Hoongelach
Oasis is chagrijniger dan normaal. Want, zo blijkt ogenschijnlijk ook tot hun eigen verrassing, ze moeten playbacken. Daar heeft het stel mopperkonten bepaald geen zin in. De opnameleider vindt dat ze niet moeten zeuren en ziet dat volledig anders. Hij vertelt het aanwezige publiek enthousiast en zonder enige vorm van gêne dat de tv-kijker door de manier waarop zij het gaan monteren toch niet door zal hebben dat de boel niet live is. Of wij daarom als klapvee wel kunnen reageren alsof het live is. Hoongelach valt hem ten deel.
Vreugdeloos
Als Oasis dan toch de studio betreedt, worden ze door de Jensen-crew en die zelfde opnameleider allesbehalve serieus genomen. Je kan veel van Oasis zeggen, natuurlijk doen ze zich als ‘de grootste band ter wereld’ voor terwijl ze dat niet zijn en zeker, het zijn arrogante blaaskaken. Maar het is hoe dan ook een groep professionals die de klappen van de zweep kent. Ze worden hier behandeld als het eerste de beste amateurorkestje dat voor het eerst op televisie komt. De playbackuitvoering van single Let There Be Love die schoorvoetend volgt is vreugdeloos.
Het publiek juicht desalniettemin enthousiast. Enerzijds omdat het hen wordt opgedragen, anderzijds omdat daar toch maar mooi Oasis heel erg dichtbij staat. De opnameleider zegt vervolgens doodleuk tegen de band dat ze even uit de weg moeten, dan kunnen wat camerastandpunten worden veranderd en dan nemen ze nóg een playbackopname van hetzelfde nummer op zodat ze kunnen knippen en editen. Noel Gallagher ziet er uit alsof hij de man elk moment een stomp kan verkopen en brult ‘fuck no, we aren’t!’, broerlief Liam Gallagher heeft op dat moment al een sprintje naar de fans getrokken ontvangt met een grijns op zijn smoel oprechte nadacht van mensen die hem wel serieus nemen. Hij laat zich de handen, knuffels en klopjes op de schouder welgevallen. Noel beent boos de coulissen in, als de Jensen-crew zanger Liam weer achter de microfoon wil dirigeren glipt hij ook weg. Einde sessie.
Fan met een alibi
“Je gaat hier toch niet over schrijven hè?”, vraagt de dame van Oasis’ platenmaatschappij me bezorgd na afloop terwijl ze me een promo 10” van het zojuist geplaybackte nummer toestopt. Ik beloof van niet. Ook al was ik er eigenlijk als fan met een alibi (een reportage in TV Krant en/of TrosKompas) aanwezig, zie ik ook wel in dat niemand er wijzer van wordt als ik er over schrijf. Een jaar of negen verder bestaat het programma niet meer, bestaat Oasis niet meer en werkt ook de platenmaatschappij niet meer met ze. Het maakt nu allemaal niet zo veel meer uit.
1 thought on “PLAAT 029: Oasis – Let There Be Love”