PLAAT 007: Duran Duran – A View To A Kill

Onder de noemer Plaat Voor M’n Kop wekelijks op vrijdag de persoonlijke verhalen bij LP’s (en af en toe cd’s) die mijn leven gevormd hebben. Deze week een singletje, A View To A Kill van Duran Duran.

Ik was een groot kind. Dat ben ik geestelijk nog steeds, maar in mijn jonge jaren gold het letterlijk. Ik stak ik in de lengte en breedte behoorlijk boven leeftijdsgenoten uit. Voor een verlegen type niet heel handig, maar soms wel. In 1983 wilden mijn ouders naar de bioscoop om daar James Bond-film Octopussy te gaan bekijken. Mijn broertje was er niet en ook ik zou gaan logeren. Om een of andere reden ging dat op het allerlaatste niet door. Er zat niks anders op, ik moest dan maar mee naar de bioscoop. De film was 12 jaar en ouder en dat vond ik als 10-jarig ventje reuze spannend. Het moment dat ik langs de kaartjescontroleur in de Haagse Metropole bioscoop moest, zal ik niet vergeten. Ik maakte mezelf nog groter dan ik al was, om niet op te vallen als tienjarige. Al had ik met die lengte van mij makkelijk ook 14 kunnen zijn. Wist ik veel dat zo’n controleur daar eigenlijk helemaal niet moeilijk over deed. Binnen voelde ik me een hele pief.

‘Fill her up please’
De film heeft een verpletterende indruk gemaakt. Al tijdens de openingsscène, waarin Roger Moore als geheim agent 007 vanuit een paardentrailer een minivliegtuigje tovert, daarmee een legerbasis opblaast en vervolgend doodleuk bij een afgelegen tankstation landt met de mededeling ‘fill her up please’, zat ik op het puntje van mijn stoel en werd een diepe liefde voor James Bond geboren. Omdat ik zo enthousiast bleef, kreeg ik een cassettebandje met daarop alle liedjes die tot dan toe een Bond-film hadden geopend. Het cassettebandje heeft overuren gedraaid in mijn toenmalige audiosetje en pas (veel) later realiseerde ik me dat het nagespeelde liedjes betrof en niet de originelen. Ik had er geen moment minder luisterplezier om.

Ontroostbaar
Op een dag, bijna twee jaar later, was het bandje verdwenen. Kwijt. Foetsie. Ik was ontroostbaar. Uiteindelijk vond mijn moeder ‘m. Mijn broertje bleek het te hebben gedraaid en het bandje was in zijn cassettespeler vastgelopen. De restanten had hij nog geprobeerd terug te draaien het bandje in, maar er was geen redden meer aan. Dus had hij de boel geprobeerd te verstoppen op zolder, in de hoop dat ik de tape niet zou missen.

Afgeprijsd
Tevergeefs natuurlijk en omdat ik er zo ontzet door was, mocht ik een nieuwe gaan kopen bij de V&D in Den Haag. Op dat moment stond echter ook de nieuwste Bond-film A View To A Kill op uitkomen. Een film waarvoor Duran Duran het themanummer had geschreven en die nieuwe single stond in een speciaal Bond-schap naast de inmiddels flink afgeprijsde (want oude) cassette die ik mocht kopen. Beide waren even duur, dus de keus was aan mij… Uiteindelijk koos ik voor de single. ‘Slechts’ twee liedjes, maar ik was gegrepen door de strak vormgegeven voorkant én was gek op het werk van Duran Duran. Ik miste dat bandje in één klap niet meer. A View To A Kill werd daarmee mijn eerste eigen vinylsingletje.

Nooit live
Hoewel een enorme liefhebber van Duran Duran, heb ik de band in hun hoogtijdagen nooit live gezien. Eer ik naar concerten mocht, was de band al half uit elkaar gevallen en hun latere werk greep me niet dusdanig dat ik de restanten moest gaan bekijken. Op 30 en 31 mei 2005 echter, kwam de reünietournee van Simon Le Bon en zijn mannen naar de Heineken Music Hall. Natuurlijk werden voor die shows in de originele line-up direct kaarten gekocht. De recensies van, en reacties op, het concert de 30ste waren laaiend enthousiast. Bijna twee uur alleen maar hits, hits en hits. Slechts superhit The Reflex ontbrak. Dat maakte dat ik er de 31ste erg veel zin in had. En van mijn stoel veerde toen tijdens die tweede avond The Reflex wél gespeeld werd. Al bleek na afloop pas welk nummer daarvoor op de setlist had moeten sneuvelen…

Juist ja, mijn allereerste vinylsingletje heb ik tot op de dag van vandaag nog nooit live uitgevoerd horen worden.